14 czerwca minęło 170 lat od oddania do użytku pierwszej linii kolejowej na ziemiach ówczesnego Królestwa Polskiego.

Linia, która była nazywana Koleją Warszawsko-Wiedeńską łączyła Warszawę z granicą zaboru austriackiego (Galicją). Pierwszy odcinek wybudowano w 1845 roku, a w 1912 została upaństwowiona przez władze rosyjskie. Żyrardów (wcześniej Ruda Guzowska) otrzymał połączenie kolejowe z Warszawą 9 września 1845 roku, był to krok milowy w rozwoju Fabryki Wyrobów Lnianych i stanowił przełomowe wydarzenie w dobie rewolucji przemysłowej na ziemiach polskich.

Cena biletów w tych okresach malała, tak, że droga powrotna do Warszawy była darmowa, a czas przejazdu ze stolicy do Żyrardowa (Rudy Guzowskiej) wynosił średnio półtorej godziny. Ze stacji Granica w miejscowości Maczki (obecnie dzielnica Sosnowca), leżącej nad granicą zaborów, projektowany szlak miał się łączyć z linią kolejową przez Kraków do Wiednia, projektowana linia otrzymała dumną nazwę: Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska. Całą trasę przeprowadzono według projektu inż. StanisławaWysockiego.

Paradoksem jest to, że wraz z rozwojem kolei ma miejsce rozwój dróg. Zmienił się jedynie ich priorytet, ponieważ zamiast tras łączących ze sobą poszczególne miasta, drogi te stały się bardziej lokalne, oraz (co najważniejsze) stawały się trasami dojazdowymi do stacji kolejowych.

W 1839 utworzono Towarzystwo Akcyjne Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i w 1840 roku rozpoczęto roboty na odcinku z Warszawy do Skierniewic. W okresie 1840-1841 dyrektorem budowy kolei był Tomasz Łubieński, brat Henryka Łubieńskiego prezesa Banku Polskiego, pierwszego i jednego z założycieli Zakładów Żyrardowskich.

Trasa kolei biegła następująco: Warszawa - Grodzisk Maz. - Skierniewice - Koluszki - Piotrków Tryb. - Częstochowa - Zawiercie - Ząbkowice Będzińskie - Strzemieszyce Płd. - Granica (Maczki). Cała linia miała długość 327,6 km i 27 stacji.

Informacje zaczerpnięto z:

-www.warszawa1939.pl

-zyrardow.info

-www.forumzyrardow.pl

oraz pracy licencjackiej Daniela Siemińskiego