W latach 30. minionego wieku działające w Krakowie przy Akademii Sztuk Pięknych Studenckie Zrzeszenie Artystyczne skupiające młodych artystów o lewicowym światopoglądzie, przekształciło się w Grupę Krakowską. Wśród założycieli nowego środowiska artystycznego znalazł się Aleksander Winnicki. Młodzi artyści zafascynowani modnymi nurtami w sztuce; kubizmem, abstrakcjonizmem, ekspresjonizmem, wpisującymi się w postmodernizm, ogłosili radykalne zerwanie z realizmem. Krakowianie za patrona obrali łódzkiego artystę Władysława Strzemińskiego, twórcę - unizmu. Nowe teorie głoszone przez awangardowych twórców Kazimierza Malewicza i Władysława Strzemińskiego stały się dla młodych niczym credo życiowe i artystyczne. W tym czasie Aleksander Winnicki związał się z Wandą Pakilikowską – Winnicką absolwentką Państwową Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. Doświadczenia drugiej wojny światowej sprawiły, że drogi członków Grupy Krakowskiej rozeszły się a Aleksander Winnicki zbliżył się z Arturem Nacht – Samborskim. Ich długoletnia przyjaźń przyczyniła się do zerwania z awangardą i pchnęła Winnickiego w kierunku tradycyjnych i naturalnych form tworzonych przez wielkich mistrzów jak Rembrandt czy Velazquez. Po wojnie Aleksander Winnicki z małżonką przeprowadzili się do Warszawy, Wanda Paklikowska – Winnicka rozpoczęła pracę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale malarstwa i rzeźby. W latach siedemdziesiątych do środowiska, w którym obracali się Winnicy zbliżyła się Magdalena Spasowicz uczennica Jana Cybisa, wybitnego kapisty. Wspólne doświadczenia zawodowe i ogromna wrażliwość zaowocowały wzajemną fascynacją artystyczną. W pracach tej trójki malarzy odnajdziemy wszystko to, co w życiu artysty jest najważniejsze. Cieszę się, że w imieniu Muzeum Mazowsza Zachodniego mogę zaprosić na wspaniałą wystawę pt: Tylko malarstwo nas nie zawiedzie.

Bogusław Nietrzebka

Dyrektor Muzeum Mazowsza Zachodniego w Żyrardowie

Dziwne to Postaci – tak różne w przekazie i formie wyrazu, wierne jednak tradycyjnej sztuce malarskiej do bólu, wobec wichrów i burz we własnym otoczeniu! Do tej pory nie było wspólnej wystawy tych trojga Malarzy!

Dopiero Muzeum Mazowsza Zachodniego w Żyrardowie podjęło tę inicjatywę po zapoznaniu się z malarstwem Pani Magdaleny Spasowicz, tworzącej na pograniczu powiatu żyrardowskiego i Błonia. Obrazy Jej znajdują się w wielu muzeach świata, a brak o Niej wzmianki w naszych wydawnictwach (np. Słownik Malarzy Polskich, Arkady, Warszawa 2001, Wielka Encyklopedia Malarstwa Polskiego, Wydawnictwo Kluszczyński 2011).

Wystawa ta – to spotkanie z pięknymi pejzażami polskimi, niespotykaną fakturą malarską i wyrafinowanym kolorem abstrakcji.

Ze wspomnień kolekcjonera M. S.

Wanda Paklikowska-Winnicka

Urodziła się w 1911 roku we Lwowie. W 1934 roku wyszła za mąż za Aleksandra Winnickiego, absolwenta krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Ukończyła Państwową Szkołę Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. W roku 1946 rozpoczęła studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz pracę dydaktyczną jako asystentka Kazimierza Tomorowicza. W ramach stypendiów i udziału w wystawach odbywała częste podróże m.in. do Francji, Włoch, Holandii, Hiszpanii i Belgii.

Była jedną z nielicznych polskich artystek wystawiających prace w paryskiej Galerie Lambert, wśród których można jeszcze wymienić m.in. Wandę Ładniewską, Teresę Pągowską, Alinę Szapocznikow, Elżbietę Orel oraz Ewę Kuryluk. Jednak na większą liczbę wystaw, również indywidualnych, oraz wsparcie właścicieli galerii mogły liczyć przede wszystkim Wanda Ładniewska i Wanda Paklikowska-Winnicka, której malarstwo abstrakcyjne cieszyło się wówczas dużym uznaniem.

Pierwsza wystawa indywidualna Wandy Paklikowskiej-Winnickiej odbyła się w warszawskiej Zachęcie w 1959 roku. Artystka wystawiała także w Lublinie, Poznaniu, Krakowie, Wrocławiu, Bydgoszczy i Toruniu oraz zagranicą w Los Angeles, Brukseli, Mińsku, Kijowie, Genewie, Paryżu, Sarajewie, Belgradzie, Awinionie, Skopje, Budapeszcie, Maladze, Montrealu, Caracas, Bagdadzie, Teheranie i w Hawanie.

Wanda Paklikowska-Winnicka przez ponad czterdzieści lat pracowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1989 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. Ostatnie lata życia spędziła w Bieniewicach k. Błonia. Zmarła w 2001 roku.

Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Skopje, Muzeum Sztuki Współczesnej w Sarajewie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Belgradzie oraz w zbiorach prywatnych m.in. w Paryżu, Genewie, Londynie, Nowym Jorku, Rzymie i Berlinie.

Aleksander Winnicki-Radziewicz

Urodził się w 1911 roku we wsi Rolów, znajdującej się w wielokulturowym rejonie drohobyckim. Do gimnazjum uczęszczał we Lwowie, gdzie rozpoczął także naukę malarstwa i rysunku u  ukraińskiego artysty Nowokilskiego. Swój talent rozwijał na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował pod kierunkiem Wojciecha Weissa, Józefa Mehoffera i Xawerego Dunikowskiego. W latach 30. XX w. angażował się w lewicowe akcje polityczne, wspólnie z kilkoma artystami m.in. Saszą Blonderem i Jonaszem Sternem założył I Grupę Krakowską (1933-1937) – formację o niejednolitym programie artystycznym, czerpiącą inspiracje z dorobku polskiej i międzynarodowej awangardy. Podczas wojny powrócił z żoną do Lwowa i drogi twórców Grupy Krakowskiej rozeszły się. Zaprzyjaźnił się z Arturem Nachtem-Samborskim, który wywarł znaczny wpływ na jego ścieżkę artystyczną, czyli odejście od awangardy i zwrot ku malarstwu tradycyjnemu. W 1944 roku współorganizował Związek Polskich Artystów Plastyków w Lublinie. Rok później zamieszkał w Warszawie, gdzie w latach 1956-1957 był Prezesem Zarządu Okręgu Warszawskiego ZPAP. Pierwsza wystawa jego prac odbyła się w 1956 roku w Rzymie i była to ekspozycja wspólna z Henrykiem Stażewskim. Wystawiał bardzo rzadko, m.in. w Warszawie, Rostock, Moskwie i Londynie. Ostatnie lata swojego życia spędził w Błoniu. Zmarł w 2002 roku.

Magdalena Spasowicz

Urodziła się w 1927 roku w Lublinie. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa u prof. Jana Cybisa oraz na Wydziale Grafiki u prof. Tadeusza Kulisiewicza. Dyplom obroniła na Wydziale Malarstwa w 1953 roku. Od 1962 roku związana z Grupą Malarzy Realistów (1962-1977), postulującą potrzebę więzi malarstwa z otaczającą rzeczywistością i z życiem codziennym. Znaczący wpływ na styl i twórczość artystki wywarł jej mąż Aleksander Winnicki, który podzielał z nią szczególne upodobanie do malowania świata natury i małych ojczyzn. Jej prace były prezentowane na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych.

                Wystawy: Warszawa, Londyn, Malaga, Berlin, Trypolis, Waszyngton, Ratyzbona, Brunszwik, Lipsk, Bratysława, Kappelrodeck, Wrocław, Bydgoszcz, Szczecin , Moskwa, Sofia, Rostock, Budapeszt, Praga, Drezno, Boston, Nowy  Jork, Chicago, Bufallo, Birmingham, Düsseldorf, Lubeka, Wiedeń, Santa Cruz de Tenerife.

Prace w zbiorach: Muzeum Narodowego w Warszawie i Wrocławiu, Muzeum Historycznego w Warszawie, Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Polskiego w Chicago, w Muzeach Watykańskich.