Był grudzień 1912 roku. Zafascynowany ideą walki o wolną Polskę, 17 letni August Emil Fieldorf wstąpił do Towarzystwa „Strzelec” i w niedługim czasie ukończył kurs podoficerski. Ponad półtora roku później pojawiła się długo wyczekiwana szansa na odzyskanie niepodległości. Rozpoczęła się I Wojna Światowa. W jej trakcie młody August brał udział w niemal 30 bitwach, starciach i mniejszych potyczkach, za co został odznaczony Krzyżem 1. Brygady Legionów. Po kryzysie przysięgowym, wcielono go do armii austriackiej i wysłano na front włoski, gdzie walczył w okolicach Triestu i Tyrolu, zaś po powrocie do kraju od razu włączył się w działania Polskiej Organizacji Wojskowej.

W listopadzie 1918 roku Fieldorf wstąpił do Wojska Polskiego i został odkomenderowany do szkoły oficerskiej w Jabłonnej pod Warszawą. W czasie wojny polsko-bolszewickiej otrzymał awans na porucznika. Uczestniczył między innymi w wyprawie kijowskiej, bitwie warszawskiej, operacji niemeńskiej oraz wyzwoleniu Grodna i Wilna. Po podpisaniu zawieszenia broni z bolszewikami pozostał w czynnej służbie wojskowej, już na zawsze wiążąc swoje losy z Wojskiem Polskim.

Po klęsce wrześniowej August Emil Fieldorf przedarł się najpierw do Francji, później zaś do Wielkiej Brytanii, skąd jako kurier dyplomatyczny, poprzez Kapsztad w południowej Afryce, Egipt, Syrię, Turcję, Grecję, Jugosławię, dotarł do Węgier i w końcu do okupowanej Polski. Był pierwszym emisariuszem rządu RP i Naczelnego Wodza wysłanym z Anglii. Działalność konspiracyjną rozpoczął w warszawskim Związku Walki Zbrojnej. Komendant główny ZWZ – gen. bryg. Stefan Rowecki ps. „Grot” wyznaczył Fieldorfa na oficera do zadań specjalnych i w sierpniu 1942 roku zlecił mu „uporządkowanie odcinka walki czynnej”, czyli budowę Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej – Kedywu.

Cześć Jego Pamięci