31 lipca 1944 roku około godziny 18, komendant główny Armii Krajowej, gen. Tadeusz Komorowski „Bór”, w obecności i za zgodą delegata Rządu na kraj Jana Jankowskiego wydał pułkownikowi Antoniemu Hruścielowi ps. „Monter” rozkaz do walki o Warszawę. Powstanie rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 r. o 17.00, tzw. godzinie „W”. Miało na celu wyzwolenie stolicy spod niemieckiej okupacji przed wkroczeniem do niej Armii Czerwonej. Władze Polskiego Państwa Podziemnego i Armia Krajowa po wyzwoleniu Warszawy zamierzały wystąpić wobec Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (utworzonego w Lublinie i zależnego od woli Stalina) w roli gospodarza (jako jedyna legalna władza niepodległej Rzeczypospolitej). Powstanie, planowane na kilka dni, upadło 3 października po 63 dniach walki. W jego wyniku zginęło ok. 18 tys. żołnierzy AK i prawie 180 tys. cywilów. Po kapitulacji Warszawa została doszczętnie zniszczona przez Niemców.

fot: Bataliony AK wychodzące z Warszawy po upadku powstaniua

Żołnierze AK w czasie Powstania Warszawskiego w okopach na Żoliborzu